Η θεμελιώδης στάση "Αγκαλιάζω το Δέντρο"
Η θεμελιώδης στάση των Εσωτερικών Πολεμικών Τεχνών γνωστή ως "Αγκαλιάζω το Δέντρο" ή Γι Τσουάν 意拳 (Yì Quán) που σημαίνει "Η Γροθιά της Πρόθεσης" είναι φαινομενικά απλή αλλά πραγματικά κρύβεται μια ολόκληρη τέχνη πίσω από αυτήν.
Ο ασκούμενος στέκεται με τα πέλματα παράλληλα και ανοιχτά στο άνοιγμα στο πλάτος των ώμων. Τα γόνατα είναι ελαφρώς λυγισμένα να τείνουν ελαφρά προς τα έξω σχηματίζοντας μια καμπυλωτή "αψίδα". Η μέση χαλαρώνει σα να πρόκειται να καθίσει κάποιος σε μια καρέκλα διατηρώντας έτσι μια ελαφρά πτύχωση της λεκάνης. Το βάρος είναι λίγο προς τα εμπρός, αλλά η σπονδυλική στήλη διατηρείται κάθετη. Οι αγκώνες να είναι λίγο ψηλά σαν να αγκαλιάζει κάποιος ένα δέντρο, αλλά τα δάχτυλα να μην είναι ενωμένα, να είναι ελαφρώς τεταμένα, αλλά όχι τεντωμένα. Όλες οι αρθρώσεις των χεριών να είναι χαλαρές και τα χέρια να "κλειδώνουν" από την βάση κάθε ωμοπλάτης ώστε να μένουν χωρίς να καταβάλλεται κάποια προσπάθεια, όλο το σώμα "βυθίζεται" και "ριζώνει" προς το έδαφος με τα δάχτυλα των ποδιών να "γραπώνουν τη γη". Η κορυφή του κεφαλιού αντίθετα τραβιέται - έλκεται ελαφρά προς τα πάνω προς τον ουρανό, ενώ το πηγούνι τραβιέται ταυτόχρονα ελαφρά προς τα μέσα. Το βλέμμα στον ορίζοντα. Φαινομενικά το σώμα είναι ακίνητο αλλά εσωτερικά - αδιόρατα πάλλεται η αναπνοή παντού και συνειδητά με το νου διευρύνεται σε όλο το σώμα. Η αναπνοή να γίνεται από τη μύτη εκτός αν υπάρχει αντένδειξη και η άκρη της γλώσσας να είναι ακουμπισμένη στον ουρανίσκο .
Στην αρχή πιθανόν να εμφανιστούν διάφορα φαινόμενα όπως τρεμούλιασμα στα πόδια καψίματα σε κάποια σημεία και πόνοι συνήθως σε ώμους και αυχένα λόγω της 'έντασης που συσσωρεύεται στην καθημερινότητα, επιμένοντας πέντε ή δέκα λεπτά το σώμα αρχίζει να αποκαλύπτει τα αδύνατα σημεία του και εκεί αρχίζει να μπαίνει σε λειτουργία ένας μηχανισμός αυτό - διόρθωσης των κακών συνηθειών στάσης τους σώματος ή πιθανών μπλοκαρισμάτων ενεργειακής φύσεως. Όταν είναι να ολοκληρώσουμε την άσκηση κατεβάζουμε απαλά τα χέρια και μαζεύουμε το αριστερό πόδι δίπλα στο δεξί. Σημαντικό σημείο, η ανάπαυση και η συναίσθηση της ενέργειας που ελευθερώνεται σε όλο το σώμα. Στην επανάληψη και η έμπειρα κάθε φορά εμβαθύνει την αίσθηση κάθε φορά όλο και πιο πολύ.
Πραγματικά θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο για αυτή την στάση, αλλά η εμπειρία δεν μεταφέρεται ούτε και έχει νόημα να μεταφερθεί γιατί πρέπει ο καθένας να ανακαλύψει το δικό του νόημα σε αυτή την μοναδική στάση που από πολλούς χαρακτηρίζεται ως η επιτομή του διαλογισμού συνδυασμένο με την σωματική άσκηση.
Τα πρακτικά οφέλη αμέτρητα πραγματικά, ανάμεσά τους αύξηση της οστικής μάζας, ενδυνάμωση ποδιών, διόρθωση προβλημάτων μέσης, διαχείριση κυκλοφορικής πίεσης κ.α. ωστόσο το σημαντικότερο είναι η αίσθηση ενοποίησης όλου του σώματος που μετά από κάποιο σημείο δεν νιώθει κανείς ξεκομμένα μέλη - κομμάτια ενός κορμιού αλλά μια διευρυμένη αίσθηση του σώματος στο περιβάλλον ελεύθερη από τον περιορισμό της μεμονωμένης αίσθησης του χεριού και του ποδιού, του μέσα και του έξω, του "εγώ" και του κόσμου που το περιβάλλει.
Όταν δε ο χρόνος σταματήσει (δεν μας απασχολεί) νιώθοντας να είμαστε περισσότερο μια ενεργειακή "μπάλα" παρά ένα υλικό κορμί τότε έχει επιτευχθεί μια ολοκληρωτική ένωση πνεύματος, σώματος και περιβάλλοντος που μάλλον είναι μάταιο να προσπαθήσει να περιγράψει κανείς με λέξεις.